بسم الله الرحمن الرحیم

حقیقت آب ، علم است و حقیقت جسم ، روح است .

 همان گونه که جسم با آب سیراب می شود و حیات می گیرد ؛ روح انسان هم با علم ومعرفت ، جان و حیات می گیرد .

اگر شما برای مدتی طولانی، جسم را از آب محروم کنید؛  مشاهده خواهید کرد که چگونه پژمرده می شود و می میرد ؛چون عامل حیات و بقای انسان ، آب است . 

 بهمان گونه هم اگر به مدت طولانی روح و جان ما خالی از علم و معرفت باشد ؛ به مرور زمان حیات انسانی او به خطر می افتد . بله روح نمی میرد و زنده است .اما به کدام حیات زنده است ؟ ما چهار نوع حیات داریم ، 1_ حیات جمادی  2_ حیات نباتی 3_ حیات حیوانی 4_ حیات انسانی .

انسانی که با آب علم و معرفت سیراب نشود ؛ به مرور از حیات انسانی می میرد و به حیات حیوانی زنده است و زندگی می کند .

همه می دانیم ؛کاری که از یک زنده بر می آید را هیچگاه یک مرده نمی تواند انجام دهد .زنده است که هم خود حرکت و آثار دارد ، و هم می تواند ؛ دیگران را حرکت دهد و بر آنان اثر بگذارد . کسی که امروز نتواند جان خود را با علم و معرفت به حیات برساند ، با این مردگی و خاموشی جانش به عالم بالا منتقل می شود و خسرانی بالاتر از این نیست .

بسم الله الرحمن الرحیم .

1_  انسان در مرتبه ی اول به علت اینکه جهل دارد و نادان است ؛ گناه می کند . 

2_ در مرتبه ی دوم چون عقوبت گناه را نمی فهمد ، باز آن گناه را تکرار می کند .

3_ با تکرار و مداومت بر گناه ، کم کم با آن گناه ، انس می گیرد و به آن مشغول می شود .

4_ شیطان ، گناه را در نظرش جذّاب و شیرین جلوه می دهد و قرین و همدم او می شود .

5_ کم کم او با میل و رغبت خودش در آن گناه زندانی می شود و از این زندانی شدن هم ناراضی نیست .

6_  عقلش نمی رسد که در کجا زندانی شده و فهم و ادراک هم ندارد که باید کمک بخواهد .

7_  در این زمان گناه جزء ملکات او می شود و او دیگر حاضر نیست آن گناه را ترک کند.  

8_  دیگر نه پند و اندرز به گوشش نمی رود ، و  نه می تواند از عالم گناه خارج شود 

 در ادامه مطلب با ما همراه باشید ....

بسم الله الرحمن الرحیم

همه می دانیم که ما دو نوع روزی داریم  : 1- روزی مادی     2- روزی معنوی

روزی مادی به کجای شما می رسد ؟ به ماده و جسم و اعضای بدن  

 شما وقتی سرسفره می نشینید و غذا میل می کنید با کدام عضو بدنتان خدا را شکر می گویید ؟ بله با زبان

پس روزی مادی را باید با زبان مادی شکر کرد . حال وقتی خدا به تو روزی معنوی می دهد ؛ آن را چگونه باید شکر کرد ؟!

مثلا به تو علم می دهد و تو یاد می گیری چگونه زندگی کنی تا به سعادت برسی ! خب این نعمت علم را چگونه می خواهی سپاس بگویی ؟

جسم تو غذا خورد و گفت : "الحمد لله " اما روح تو وقتی غذا ی متناسب با خودش را می خورد ، این شکر فقط با زبان میسّر نمی شود و شکری دیگر می طلبد .

پس شکر هم بر دو بخش است : 1- شکر زبانی      2- شکر عملی

روح من وقتی علم را گرفت و به جانش رفت و رشد کرد ؛ هم به زبان باید بگوید : خدایا شکر و سپاس که برای من حقایق را باز کردی و هم باید به آنچه یاد گرفته عمل کند .

و این عمل به آنچه یاد گرفته می شود  >>>  شکر عملی 

 پس آنجا که گفته اند شکر نعمت ، نعمتت افزون کند ؛ منظور یک شکر زبانی و اعتباری نیست  ، بلکه منظور حقیقت و باطن شکر است که باید آن را بجا آوری .

 یعنی اگر شما به این چند خط که یاد گرفتی ، عمل کنی ، در ازای آن ده صفحه ی دیگر به تو یاد می دهد و اگر به ده صفحه عمل کردی ؛ صد صفحه یادت می دهد

و تو در این یاد گیری و عمل تا آنجا پیش می روی که دیگر به کتاب و معلومات دیگران احتیاجی نداری ! اینجاست که تو به علم لدنّی دست پیدا می کنی و به علمی ناب می رسی ؟؟؟

همان گونه که آیت الله بهجت (رضوان الله علیه ) هم مکرر فرموده اند : به آنچه می دانید (به معلومات ) عمل کنید تا آنچه نمی دانید و برایتان مجهول است برایتان معلوم و روشن شود .

 بسم االله الرحمن الرحیم

تاریکی عقل به نبود علم نیست بلکه به نبود ایمان است ، با داشتن علم  ، تو آگاه می شوی وبه دانایی می رسی اما باداشتن ایمان تو دارا می شوی وبه بینایی می رسی .

با علم تو آگاه می شوی نه روشن  . تو وقتی عالمی یعنی دیگر جاهل نیستی و راه ورسم بندگی را میدانی ، این دانستن مقدمه یک حرکت درونی ست  تا تو حرکت کنی وبه بینایی وبه گنج درون خودت دست یابی .